-
1 ktoś obarczony dziećmi, rodziną
= jest obarczony dziećmi, rodziną кто́-л. обременён детьми́, семьёй -
2 jest obarczony dziećmi, rodziną
-
3 obarczyć
глаг.• атаковать• загружать• загрузить• зарядить• заряжать• инкриминировать• нагружать• нагрузить• обвинить• обвинять• обременить• обременять• обязывать• отягощать* * *obarcz|yć\obarczyćony сов. kogo czym взвалить на кого что; обременить кого чем;\obarczyćono go pracą ponad siły на него взвалили непосильную работу;
\obarczyć kogoś winą возложить вину на кого-л.;● ktoś (jest) \obarczyćony dziećmi, rodziną кто-л. обременён детьми, семьёй+* * *obarczony сов. kogo czymвзвали́ть на кого что; обремени́ть кого чемobarczono go pracą ponad siły — на него́ взвали́ли непоси́льную рабо́ту
- jest obarczony dziećmi, rodzinąobarczyć kogoś winą — возложи́ть вину́ на кого́-л.
Syn:
См. также в других словарях:
obarczać — ndk I, obarczaćam, obarczaćasz, obarczaćają, obarczaćaj, obarczaćał, obarczaćany obarczyć dk VIb, obarczaćczę, obarczaćczysz, obarcz, obarczaćczył, obarczaćczony 1. zwykle dk «włożyć komuś ciężar na barki, obładować kogoś lub coś czymś; objuczyć» … Słownik języka polskiego
